(λ)ε(λ)πίδα
όταν πεθαίνει, έστω και τελευταία,
κληροδοτεί στο τίποτα τα όλα.
και εξορισμένη ούσα από την αντίληψη της
αυτοαναιρείται- λάθρα πια - έξω από τον πίθο.
Επαίτης δεινών και ματαιοτήτων,
με φτιασίδια από οξύ και σίχαμα - καλλωπισμένη Χίμαιρα
εκπορνεύει την κλίνη της
δολώνοντας την με προκρούστειες ηδονές
που ξεσκίζουν σάρκες ονείρων μα και πνεύμα εφιαλτών.
Φτύνει πια το φαίνεσθαι κόντρα στην άπνοια του γίγνεσθαι.
Και τότε το λάμδα μετοικίζει πριν το έψιλον
μολυσμένο με τα ξερατά της Πανδώρας
ματαιωμένο από το άξαφνο σκότος του άπλετου φωτός.
Καρκίνου βορά, αναπνέουν φορμόλη τα πνευμόνια.
Και, μασουλώντας δαφνόφυλλα ανάμεικτα με αμόνι,
σκίζει την φλέβα, κάνοντας βουτιά σε ρηχοσκαμμένο μνήμα
πνίγεται και εξαγνίζεται στο αίμα,
και τυλιγμένη τα δανεικά σάβανα του Λαζάρου
πλουμίζει με θάνατο ακόμη μια ζωή…
