Όμορφες Μέρες
... είναι πάλι και κάτι μέρες- μάλλον κάτι νύχτες,
Ναι, πιο σωστά νύχτες - χωρίς σκοτάδι και χωρίς φεγγάρι, χωρίς φώτα και χωρίς ξαπόσταμα.
Είναι κάτι νύχτες που το μυαλό τρέχει με χίλια σε λογισμούς άλογους, άκυρους και αυτοκαταστροφικούς. Ακίνητο, σακατεμένο…και αενάως παλλόμενο.
Εικόνες θολές, αφώτιστες και περιπαιχτικές.
Ένα κράμα γοητευτικής απογοήτευσης, ενός θυμού εσωστρεφή και ενός θανάτου απέθαντου.
Νύχτες αβράδιαστες ντοπαρισμένης νύστας και βαλσαμωμένης επιθυμίας…
άχαρου καλπασμού σε λιβάδια βαλτωμένα με κοπάδια από άλογα σε αναπηρικά καρότσια…
Σκληρές, νύχτες σαν τρυπημένη φλέβα…
Ακούς τραγούδια σκληρά, μοβόρικα …
η μετωπική όμορων ενίοτε βοηθά- ποιόν; ποιος ξέρει..
πώς να ξορκίσεις αλλιώς το δοτό;
Λόγια πεταμένα σε ανεμιστήρα…
σκορπιούνται αριστεροδέξια ή σακατεύονται.
Λέξεις- ασύλλαβες, άηχες και άπνοες εκλιπαρούν λίγο οξύ ωσάν φιλί ζωής...
Αλίμονο στον διασώστη..
Το κοράκι της Λενόρ,
το ουίσκι και τα τσιγάρα του Waits,
η λαγνεία του Morrison,
ο βυζαντινός λυγμός του Ανεστόπουλου ,
το φτηνό κρασί του Μπουκόφσκι,
η κόλαση του Δάντη
– η κουστωδία της νύχτας ή
η νύχτα κουστωδία αυτών…
Αφήνεις μια στιγμή αυτό που ποτέ δεν κρατούσες
να δημιουργήσει μια καινούργια καταστροφή
παλλιακή και ξεπερασμένη από την εποχή της…
μια εποχή στη κόλαση,
όχι του Δάντη αλλά του Ρεμπώ..
Και από κάπου μακριά ακούγονται
τσίρκο και αλαλαγμοί
και ιερές μουσικές και αχός,
και ποδοβολητό και ουρλιαχτό
και οργασμοί
και ένα μουρμούρισμα….
μην μου μιλάς για τίποτα, δεν ξέρω να απαντήσω...
ένα νανούρισμα….
Μες τα ερείπια του καιρού, ζωή πάω να χτίσω…
και ο δαίμονας κουρνιάζει,
κουλουριάζεται σαν δαρμένο σκυλί στη γωνιά του…
και το βράδυ νυχτώνει…
και τα μάτια κλείνουν για την νυχτερινή προβολή…
και την βλέπεις να περιφέρεται γυμνή
με ένα ουίσκι στο χέρι να έρχεται να ξαπλώσει πάλι δίπλα σου…
και η νύχτα βραδιάζει…
τα μάτια κλείνουν και τα όνειρα μπερδεύονται…
η μοναξιά απόψε ροχαλίζει...
καλημέρα..
