Ρέκβιεμ
Φεύγουν οι άνθρωποι μας, ο ενας μετά τον αλλο, πλήρεις ημερών, μα φεύγουν.
Περαν της απουσίας, η οποία προσδίδει μια εκκωφαντική υπόσταση στην μεχρι πρότεινος δεδομένη παρουσία, το φευγιό αυτό έρχεται να κλονίσει τη συμπαγή αφέλεια της αντίληψης περί αιώνιας νιότης. Τα τείχη, εν ειδη γενεών, πέφτουν και ο χρόνος, αμείληκτος, όλο και διεισδύει στα ψυχολογικά στεγανά μας, επανασυστηνωντας μας την γοητεία των πρώτων ρυτίδων, των σποραδικων γκριζομάτων στα μαλιά, των πρώτων κλειδωμάτων στις αρθρώσεις, με συνοδεία αυτή τη φορά την συνειδητοποίηση (και τον φόβο ίσως ) ότι τρέχει...φεύγει. Φεύγει με τους ανθρώπους μας και με την ξεγνοιασιά της νιότης μας που πια ενηλικιώνεται. Δρόμος, όλα είναι δρόμος, και οι μνήμες σταθμοί, χωριά, ταμπέλες, πόλεις, λιμάνια...
Δεν ξέρω αν το φευγιό, το τελευταίο, οδηγεί κάπου αλλού... Το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρος είναι οτι δεν χρειάζεται παρα ένας άνθρωπος να μας αγαπήσει για να γίνουν οι μνήμες αυτές αειθαλείς και πραγματικά αιώνιες.
