Εγκωμιαστικό Λιβελογράφημα
Ενθάδε κείται η μοναξιά,
αενάως πιστή σύντροφος ανθρώπου και θεού,
γόνιμη μήτρα, τοξική, ξερνά κατά ριπάς φλέγματα συν-,
θωρακισμένα κατά μόνας με καρκινώματα πλην.
Περήφανη καλόγρια, αγιασμένη πουτάνα, τυφλός ναρκέμπορας,
πολυσυλλεκτική, ασυμβίβαστη και λόγια…
Συμβιωτικό παράσιτο μα και το όλο που καθορίζει το τίποτα.
Ανασφαλής στην ασφάλεια της και συμπλεγματικά ακομπλάριστη
αναπνέει νεκρό αίμα αλλά και ματαιωμένο σπέρμα,
καταπραΰνοντας τις πληγές με οξύ από όνειρα και νέκταρ από εφιάλτες.
Υπέροχη στη φορμόλη της ερωτοτροπεί με τη μιζέρια και πηδιέται με την κατάθλιψη.
Ενθάδε κείται η μοναξιά,
νεκρή μα και βρικολακιασμένη σαν την ελπίδα,
περιφέρεται στο μετά της ζωής και στο πριν του θανάτου,
γυμνή χορεύτρια στην πύλη της κολάσεως,
και πανηγυριτζού στο προαύλιο του παραδείσου.
Νικημένη θριαμβεύτρια, φέρει με απεχθή περηφάνια τις δάφνες στο κεφάλι,
απελπισμένη, εκλιπαρώντας γοερά στην εκκωφαντική σιωπή της,
να ξεφύγει από τα της μοίρας της τα ταγμένα, και από τα της μοίρας που έταξε,
να ξεφύγει,
από την μοναξιά της.
