Γιατι ο,τι υπηρξε μια φορα δε γινεται να παψει να εχει υπαρξει...
ήθελε κάτι να της γράψει...
είχε καιρό....
για το χαμόγελο της, αυτό το ατόφια αινιγματικό χαμόγελο με το οποίο είχε περίεργη σχέση...
πότε το ξεχνούσε, πότε την ξεχνούσε....
και πότε κατασκήνωνε.. γι' αυτές, γι' αυτές τις κατασκηνωτικές εκστρατείες ήθελε να της πει...
για αυτές τις "εκστρατείες" ευτυχίας που ήταν τόσο, μα τόσο θάλασσες-του απογεύματος, αργά, θάλασσες..
ο παφλασμός γινόταν σύνθεση κλασσική με αρμονίες γαλανές και γκρίζες,
πράσινες και ηλιοβασιλεμένες..
αρμονίες που γαλήνευαν την ψυχή...
που ορμήνευαν το βλέμμα στα όμορφα και στα λιτά...
τον ουρανό που πια καμβάς γινόταν...
και τον αέρα που πια πινέλο λογιόταν και τα σύννεφα που πια σύννεφα δεν ήταν...
…και τα μαλλιά - λυτά - ίνες πλεγμένου μεταξιού και αρωμάτων μοσχοθάμπευαν την ανατέλλουσα δύση
….στην άμμο μια καρδιά,
αρχιτεκτονημένη από κάθε λογής ζωύφιο που καιροφυλακτούσε στα ξερά χόρτα της άνυδρης γης..
..που την άκουγε να διαβάζει Μπουκάϊ και Ελύτη και που συνεπαρμένη από τις λέξεις
(πόσο βαριές και πόσο βαρύνουσες τελικά)
έβγαζε έξω τους χορευτές μόλις έφευγαν οι άνθρωποι…
για να χορέψουν και άλλες καρδιές και άλλους έρωτες.. …
και ήταν όμορφα…
ήταν….. .